تصور کنید در اروپا جنگ شود؛ معادل 11 میلیون اروپایی کشته و بیش از 80 میلیون اروپایی از خانه‌های خود رانده شوند و به ترکیه و الجزایر و مصر و لبنان پناه ببرند و در بدترین شرایط زندگی کنند، دست به گریبان سرما، بیماری، سوء تغذیه و اولیه‌ترین نیازهای انسانی. شدت تلفات به حدی باشد که حتی برخی تعداد کشته‌شدگان اروپایی در اثر جنگ را بیش از 17 میلیون نفر تخمین بزنند.
یا تصور کنید یک قدرت فرضی به آمریکا حمله و این کشور را اشغال کند و در اثر آن معادل بیش از 6 میلیون نفر آمریکایی کشته شوند و حدود 50 میلیون آمریکایی از خانه‌های خود رانده شوند و به مکزیک و کانادا و کوبا پناه ببرند و در بدترین شرایط و فقط برای زنده ماندن مشغول انجام پایین‌ترین و سیاه‌ترین شغل‌ها شوند. تصور کنید در این شرایط هولناک تعداد کشته‌شدگان به حدی گسترده باشد که برخی تعداد کشته‌شدگان آمریکایی را حتی تا 11 میلیون نفر تخمین بزنند.
باور کردنش مشکل است؟ شاید، اما این دقیقا اتفاقی است که در عراق رخ داده است. به گزارش سازمان عفو بین‌الملل از زمان آغاز حمله‌ی نظامی آمریکا و متحدانش به عراق و اشغال این کشور در سال 2003 تاکنون بیش از 4.7 میلیون نفر در عراق جابه‌جا شده‌اند (یعنی مجبور به ترک خانه‌های خود شده‌اند). بنا به همین گزارش «برای بیشتر این جابه‌جا شدگان زنده ماندن دشوار است». بخش بزرگی از این افراد به کشورهای سوریه و اردن پناه برده‌اند و در بدترین شرایط بهداشتی و غذایی به سر می‌برند. وضعیت جابه‌جاشدگانی که داخل عراق مانده‌اند به مراتب هولناک‌تر است.
متاسفانه ذهن بسیاری از ما در مورد آمار مربوط به عراق بی‌تفاوت شده است و خبرها و ارقام در مورد عراق و فلسطین به چشممان نمی‌آید و در گوشمان زنگ نمی‌زند. حال آن‌که اخبار فجایعی به مراتب خفیف‌تر (دست کم از نظر تعداد کشته‌شدگان، اگر نه از لحاظ انسانی) را اگر در مورد کشورهای توسعه یافته بشنویم توجهمان جلب می‌شود و دقت می‌کنیم و به حال قربانیان آن افسوس می‌خوریم.
چرا باید چنین باشد؟ آیا برای ما امنیت جانی و روانی مردم عراق یا فلسطین کمتر از امنیت جانی و روانی مردم آمریکا یا اروپا اهمیت دارد؟
مشترک خوراک بامدادی شوید
کامل
فقط مطالب
فقط لینکدونی
بامدادی 
گمان‌ام به دو نکته باید توجه کرد:
۱) بیشتر جانوران از جمله انسان (که ساختاری به نام مغز دارند) تا وقتی به چیزی توجه می‌کنند که برایشان تازه باشد. واقعه‌ی یازده سپتامبر همان روزها توجه خیلی‌ها را جلب کرد و بعد فراموش شد. چند درصد آدمها امروزه به طور مداوم از ظلم‌ای که در یازده سپتامبر به بشریت رفت صحبت می‌کنند؟ حمله به عراق یا افغانستان نیز در اوایل توجه خیلی‌ها را جلب کرد. اما دیگر پس از چند سال شنیدن خبر اینکه امروز ده نفر در فلان شهر عراق کشته شدند یا بیست نفر توجه کمتر کس‌ای را جلب می‌کند. خلاصه بگویم: عموم به عراق توجه کردند و بعد فراموش‌اش کردند. مثل هر چیز تکراری‌ی دیگری
۲) رسانه‌ها! به هر حال رسانه‌های دنیا در دست عراقی‌ها یا افغانی‌ها یا حتی ما ایرانی‌ها نیست.
و یک موضوع مهم دیگر: قتل‌عام انسان‌ها خفیف و غیرخفیف ندارد! به نظرم گفتن اینکه پنج هزار نفری که در نیویورک کشته‌شدند کم اهمیت‌ترند از صد هزار نفری که در عراق از بین رفتند ظلم است به بشریت. هر دوی اینها فاجعه‌ی انسانی است و متر-کردن فاجعه‌های انسانی از نظر من عملی غیرانسانی است.
لایکلایک
مگر اینکه فرض کنیم
و گرنه هیچ وقت آمریکا اشغال نمی شه!
لایکلایک
Death of a one is a tragedy, Death of a million is just statistics
لایکلایک
این اتفاق یک در ده میلیلون رخ خواهد پس…
لایکلایک
من هم با نظر شما موافق هستم و هم با نظرات سولوژن عزیز و هزاران نقطه که در چند کلمه مفهومی بزرگ را رسانیده
ولی از منظری دیگر بحث اصلی کشته شده ها و رجحان کشته ای بر کشتگان دیگر نیست
کلید ماهیت پدیده ای بنام جنگ است که چگونه بوجود می آید و بر این اعتقاد هستم که حضور هر جنگی مرهون منفعت عده ای است که باید خیلی ضرر کنند تا گروهی نفع ببرند
خود جنگ پدیده ای زیبا و یا عادلانه نیست که تبعات و کشتگان آن عادلانه باشد
لایکلایک
خیلی ساده ارزش جان بعضی از انسان ها بیشتر از بقیه است، (به عنوان یک واقعیت). آن پنج هزار نفری که در نیویورک کشته شدند آنقدر قیمت جان شان بالا است که بیست برابر تعدادشان را که در عراق بکشند و 1000 برابرشان را هم که آواره کنند تلافی نمی شود. بعد این هایی که عزیزانشان کشته شده اند خودشان آواره ، تنها راهی که به ذهنشان می رسد این است که بشوند سوساید بمبر، بمب به خودشان ببندند و جان چند دلاری شان را بکوبند به یک ساختمان چند میلیارد دلاری، این طوری ارزش زندگی آنها هم زیاد می شود، و این مسابقه افزایش قمیت زندگی آدمها مثل یک حراج ادامه پیدا می کند…»تو اگر یک نفر را بکشی من هزار نفرتان را می کشم ، چون زندگی ما بیشتر از زندگی شما ها ارزش دارد»،
فعلاً در دنیای واقعی قرار است یکی بر دیگری برتری داده شود، انتخاب شود. هر چقدر هم که ما بگوییم جان همه ی انسان ها ارزش برابری دارد.
لایکلایک
مرسي …
لایکلایک
عراق يك كشور اشغال شدست و داراي دولت منتخب در عراق عمليات تروريستي هر روزه جان مردم رو ميگيره فقط امريكايي ها نيستند كه درعراق آدم ميكشن و اين جنگي هم كه در جريانه با مردم عراق نيست بيشتر اين جنگها با گروههاي تروريست سازمان يافته عربه كه اساسا از اين نوع هرج مرج سود مي برن
لایکلایک
@سولوژون: ممنون به خاطر نکته‌ای که گفتی. من منظورم این نبود که فاجعه‌های انسانی رو با کمیت بسنجم یا مقایسه کنم و این مورد رو توی نوشته اصلاح کردم.
در مورد تازه بودن اخبار و کنترل رسانه‌ها حرفت درسته. برای همینه که کار امثال من و شما مشکل‌تر میشه. اگر سکوت کنیم که فاجعه کاملا فراموش می‌شود، اگر هم بخواهیم بگوییم که ذهن‌ها شرطی شده‌اند غیرحساس. به هر حال فکر می‌کنم گفتن به از نگفتن، آن‌هم در این وضعیتی که صداها از آن قدرتمندان است.
@هزاران نقطه:
تلخ ولی واقعی
@میرکا:
چون کامنتت بسیار خوب و گویا بود، دوتا جمله رو که خیلی دوست دارم از خودت نقل می‌کنم:
«بحث اصلی کشته شده ها و رجحان کشته ای بر کشتگان دیگر نیست.»
«کلید ماهیت پدیده‌ای بنام جنگ است که چگونه بوجود می آید و بر این اعتقاد هستم که حضور هر جنگی مرهون منفعت عده ای است که باید خیلی ضرر کنند تا گروهی نفع ببرند.»
@ساران:
برای همین است که می‌گویند با جنگ نمی‌شد به صلح دست یافت. برای همین است که نتیجه‌ی حملات مثلا ضدتروریستی آمریکا به کشورهای دیگر جهان منجر به گسترش تروریسم و تقویت بنیادهای آن می‌شود.
برای ریشه‌کن ساختن تروریسم یا جنگ اولین و مهمترین قدم این است که بهای جان یک اروپایی و یک افغانی را یکی بدانیم.
لایکلایک
@بهروز:
بله خیلی‌ها در عراق کشته می‌شن و فقط آمریکایی‌ها نیستن که درعراق آدم می‌کشن. ولی انگار ما دلیل اصلی این نابسمانی و کشتار و ناامنی و فاجعه‌های زیست‌محیطی در عراق رو فراموش کردیم که 1. تحریم‌های دهه‌ی نود اعمال شده بر عراق 2. حمله‌ی نظامی و اشغال این کشور
بوده است.
لایکلایک
من وقتی داشتم سطرهای اول رو می خوندم واقعاً از اون تصویر شعفناک شدم اینکه آمریکایی ها و اروپایی ها به چنین وضع فلاکت باری بیفتند.
اگه این اتفاق بیفته آدمهای زیاری خوشحال می شن و شاید حتی در حد خوشحالی هم توجه نکنن به این وضع
پس نگران و ناراحت نباش اگه فقط نگرانی و نارا حتیت این «توجه ست»
لایکلایک
از جناب » بامدادی » به خاطر این پستشان تشکر می کنم .
آیا واقعا جان مردم آمریکا از جان مردم ملل دیگر با اهمیت تر است؟
آیا به خاطر واقعه ی 11 سپتامبر مردم عراق و افغانستان باید مجازات شوند؟
آیا به خاطر واقعه ی هولوکاست مردم فلسطین باید پاسخگو باشند؟
این را می توان گفت که اتفاقاتی که در جهان امروز رخ می دهد به هیچ وجه از روی عدالت نیست.
و واقعا دنیای امروز ما نیازمند عدالت است.
در آخر می خواهم این را بیان کنم که ظاهرا اطلاعات به «وزارت امور خارجهی آمریکا» دیر می رسد!!!!
می توانید به من بگویید کدام سلاح ها را ایران به عراق می فرستد؟
کذب بودن این خبر ثابت شده است
خودتان به این صفحه سری بزنید:
http://www.crooksandliars.com/2008/05/11/if-an-iranian-weapon-bust-turns-out-not-to-be-iraniandoes-anyone-hear-a-sound/
لایکلایک
کاش می شد این بحث رو ادامه داد، اما چیزی که همیشه این طور بحث ها را به بن بست می کشونه اینه که طرف مقابل، با یه قواعد دیگه بازی می کنه، کسی به اسم وزارت امور خارجه امریکا کامنت گذاشته با همون قاعده ای بازی می کنه که بوش بازی می کنه( و نه حتی مرجع معقول تری مثل خود وزارت امور خارجه) و خب طرف مقابلش فقط کسی می تونه باشه که با قاعده احمدی نژاد بازی می کنه. همون کاری که الان این دو نفر دارند توی دنیا انجام می دن توی یه سطح کوچکتر، مجازی و کمی کم خطرتر. من واقعاً دوست داشتم اون ور قضیه یکی باشه که به اخلاق متوسل نشه، مثل یک تئوریسین حرف بزنه،بگه که عراق و افغانستان وسیله ای بودند برای گسترش توانایی سیاسی و نظامی امریکا در خاورمیانه…که بتونم بگم امریکا حتی به اون هدف هم نمی رسه، اگر دست برداره از اسلحه و مستعمرات فرهنگی اش رو گسترش بده همه چیزی بدون ریختن یه قطره خون به دست می آد…
لایکلایک
ارزش عمیق انسان ها به اندازه ی حرف هایی است که برای نگفتن دارند!
کاش می شد درد دل را گفت تا دل کمی آرام گیرد
لایکلایک
خاك بر سر آمريكا كه اينقدر بي شرفه من يكي كه اگه قدرتشو داشتم كاخ سفيد رو روي سر همه ساكنينش خراب ميكردممممممممممممممممم
لایکلایک
بهتر است كه ما به جاي اينكه در آمار عراق فضولي كنيم به آمارهاي افتضاح كشور خودمان بپردازيم! عراق به زودي با سرمايه گذاري خارجي رشدش را از سر ميگيرد در حالي كه وضع ما روز به روز بدتر تز قبل ميشود.
لایکلایک
مثل اینکه همین چند سال پیش بود که همه از ترس بمبهای برادر صدام میلرزیدید حالا برایشان دل میسوزانید؟؟؟
لایکلایک
نمي دونم. اما اگه من حق انتخواب داشتم بين آزادي و زندگي امن ، حتماً آزادي رو انتخواب مي كردم. راستش من بيشتر دوست دارم عقاب آزادي باشم با ترس از شكار شدن توسط صياد تا يك مرغ خانگي با غذا و دانه آماده.
لایکلایک
برای صدام نیست که دل می‌سوزانیم٬ اگر خبر ندارید باید بگویم صدام را بی‌صدا سربه نیست‌اش کردند٬ آن عراقی‌هایی که دارن کشته و آواره می‌شوند هیچ کدام‌شان صدام نیستند. /
چطور وقتی به ما می‌رسد فضولی در آمار عراق است ولی وقتی به امریکا می‌رسد تلاش برای دموکراسی و نجات کشورها از ظلم؟
لایکلایک
نمی دانم حذفش کردی یا من ندیدم، ولی این ماجرای جنگ اینترنتی به قولی اتفاقا پروژه خیلی جا افتاده ای است که وزارت خارجهی آمریکا با همراهی سلطنت طلب ها، مجاهدین، و کمونیستهای ایران!!! دنبال می کنه. نمادهاش هم در بالاترین و ویکی پدیا و یوتیوب راحت پیدا میشه. شاید هنوز وبلاگ پر مخاطبی (به جز کمانگیر که خود بخودی همراه اینها شده و کانالهای ارتباط باهاش تازه داره بر قرار میشه) نتونستند درست کنند.
مثلا اینجا را ببینید:
صفحه مجاهدین در ویکی
لایکلایک
آقاي بامدادي عزير :
اينجا مسئله مسئوليت در بينه يا محكوميت
لایکلایک