آیا انتخاب معناداری وجود دارد و در آن صورت انتخاب شما کدام است؟

6 دیدگاه برای «آیا انتخاب معناداری وجود دارد و در آن صورت انتخاب شما کدام است؟»

1. 1- اتفاقا فکر می‌کنم که جنبش سبز هنوز کاملا در داخل تعاریف یک جنبش زنده است. به عنوان مثال به جنبش ۴۲ نگاه کن و این که چگونه توانست خود را در جنبش ۵۷ بازیابی کند و حتی در میان تکثر کسانی که در جنبش ۵۷ شرکت داشتند، بقیه را کنار بزند و مسلط شود. کسانی که جنبش ۴۲ را در سال ۵۰ نگاه می‌کردند بسیار کمتر از آنچه که ما امروز می‌بینیم آن را کمرنگ می‌دیدند. زنده بودن یک جنبش زمانی اتفاق می‌افتد که مطالبات که در اینجا تحولات رادیکال است همچنان سنگین‌تر از دیروز باقی مانده و بعد این که یک خط فکری کمرنگ که حداقل توسط یک عده آدم نمایندگی می‌شود وجود دارد.
   ۳-اتفاقا جنبش سبز به نظر می‌رسد که کاملا پاردایم‌های جدیدی را جستجو می‌کرد و اختلافات تکنیکی صرفا یک محل اصطحکاک بود. این را هر دو طرف ماجرا می‌دانستند و مقاومت سرسختانه‌ طرف دیگر به دلیل دانستن این مطلب بود
   ۴-آدمها معمولا از چیزی دفاع می‌کنند که خود را مالک آن می‌دانند. به نظر من کسی از پارادایم جدید صحبت نمی‌کند بلکه بعضی به علت این که مالکیت کمتری بر روی حوزه‌ی دین دارند ترجیح می‌دهند در تقابل با کسانی که مالکیت بیشتری ( و انحصاری) از روایت‌های این حوزه‌ دارند، کفه‌ را به نفع روایت‌های خودشان (مستضعف محوری، آخرزمانی) بچرخانند. همین گروه اگر در مقابل کسانی قرار بگیرد که بهره‌ی کمتر از مالکیت روایت از دین دارند قرار بگیرد دوباره ممکن است که روایت و قرائت خود از دین را به مثابه حربه علیه آنان به دست بگیرد. معنای کلی حرف‌هایم این است که اتفاقا آنچه که اینجا اتفاق می‌افتد تاکتیکی است و نه استراتژیک.

   لایکلایک

   پاسخ

   1. بستگی دارد تا چه حد بخواهید به حرکت‌های اعتراضی یا انتقادی آتی نام مشابه «سبز» بدهید و تا چه حد بتوان آن‌ها را در امتداد آن‌چه به عنوان «جنبش سبز» شاهد بودیم دید. اگر «جنبش سبز» را به صورت خاص به حرکت اعتراضی بعد از انتخابات به نمایندگی یا رهبری (غیر پذیرفته) شدهٔ آقایان موسوی و کروبی بدانیم که خوب چنین جنبشی دیگر وجود ملموس ندارد. اما اگر تعریف آن را به هر گونه حرکت اعتراضی از شمال تا جنوب و از هر طیف سیاسی از کمونیست‌ها تا سلطنت‌طلب‌ها تعمیم دهید که بله، در این صورت تا سال‌ها و بلکه دهه‌های آتی جنبش سبز خواهیم داشت.

      در مورد 3. ببینید وقتی می‌گویید جنبش سبز پارادایم جدیدی را جستجو می‌کرد یک مشکل ایجاد می‌شود. «کدام جنبش سبز»؟ اگر منظورتان جنبش سبز آقایان موسوی و کروبی است که آن‌ها به صراحت و وضوع پارادایم جدیدی را جستجو نمی‌کردند. اگر منظور شما طیف‌های مختلف داخل یا خارج از کشور است که مطالبات دیگری داشتند که سوال مطرح می‌شود که آیا آن‌ها نمایندهٔ جنبش سبز هستند (که تا آن‌جا که می‌دانیم نمایندهٔ همهٔ‌ آن نیستند و حتی مطمئن نیستیم نمایندهٔ اکثریت آن باشند).

      4. بحثی ندارم. چون به نیت‌خوانی و این‌که چرا چنین استراتژی در پیش گرفته شده است می‌پردازد. بحث من این نیست که چرا چنین استراتژی‌ای در پیش گرفته شده، بلکه خود این واقعیت است که «به هر دلیل» تیم دولت از پارادایم سیاسی جدیدی سخن می‌گوید.

      لایکلایک

      پاسخ

2. با نظرتون در مورد پایان جنبش سبز موافق نیستم. نمی دانم داخل ایران هستید یا خیر( که احتمال می دهم ایران نباشید) خوب که به اطراف نگاه کنیم می بینیم که جنبش روز به روز بزرگتر و همه گیرتر می شود. خودتون هم به تکثر اشاره کردید. وقتی همه جا چه در تاکسی و چه در نشست های خصوصی و چه در محافل بزرگتر سیاسی حرف از نارضایتی است و تغییر و تغییر، از نظر من منشاء تمامشان همین جنبش سبز است، به نظر درست نمی آید که جنبش را پایان یافته تلقی کنیم . مشکل اینجاست که ما همگی در بطن ماجرا هستیم و ریز ریز بزرگ شدنش را نمی بینیم انگار که داریم اتفاقات رو اسلو موشن می بینیم که به قول یکی از این وبلاگ نویس های عزیز، بعدها قرار است توی تاریخ در یک نیم خط ثبت شود که بعد از کودتای انتخاباتی سال فلان چه و چه و چه… و تمام. باید صبر کرد و قرار نیست دوساله به نتیجه برسیم.
   در مورد پارادایم بله با شما موافقم که جنبش به خاطر تکثرش مطالبات مختلفی داشت و دارد. از نظر من با گذشت زمان و گفتمان بالاخره به یک هدف مشترک خواهند رسید.
   تیم دولت در بطن جامعه به خاطر اشتباهات آشکارش به قدری بدنام و بی آبرو ست که بعید می دانم حتی توانایی غلبه بر گفتمان سنتی را داشته باشد. اگر اختلافات این روزهای آقایان را دنبال کرده باشید خواهید دید تیم دولت عملا مثل بچه های بی استعداد نافرمانی هستند که از چشم پوشی های پدر نهایت استفاده را، به زعم خودشان، کردند. غافل از اینکه توانایی مقابله با بی مهری پدر را ندارند. پدر می تواند در چشم به هم زدنی پس انداخته خود را از حیض انتفاع ساقط کند. درد ما همین پدر مقدس مآب است و لاغیر.

   لایکلایک

   پاسخ

   1. باید دید چقدر این همه‌گیر شدن در پیرامون ماست و چقدر از آن در سطح کشور. و در این‌که جنبش سبز منشاء بسیاری تحولات در آیندهٔ نزدیک یا دور خواهد بود هم تقریبا تردیدی ندارم. اما این‌ها چه ارتباطی به این دارد که جنبش سبز به آن معنا که مطرح شد و پیش رفت (توسط آقایان موسوی و کروبی) امروز وجود فعال ندارد؟ و اگر هم روزی بازگردد احتمالا باید نام نوینی بر آن بنهیم.

      این را هم بگویم که من مصر نیستم و اگر گذشت زمان نشان دهد که جنبش سبز زنده است صادقانه نظراتم را اصلاح خواهم کرد.

      در مورد توانایی تیم دولت. شواهد نشان می‌دهد که ماجرا به این سادگی نیست و برخورد یا حذف آن به دلایل مختلف راحت نیست که «در چشم به هم زدنی» انجام شود. موضوع بسیار از ریشه‌دارتر است و به نظر من «راه حل سیاسی» ندارد و در نتیجه می‌توانیم نگران این باشیم که یکی از طرفین به «راه حل‌های غیرسیاسی» و احتمالا خشن رو بیاورد که از تصورش واهمه دارم.

      لایکلایک

      پاسخ

3. ممکن است جنبش سبز مرده باشد، کما اینکه در مقابل همه تحولات اخیر هیچ موضعی گرفته نشده از سوی چهره هایش. اما پرسش پایانی نوشته ناظر به چندین و چند پیش فرض است که همگی شان به نظر درست نمی آیند. به عنوان نمونه: سعه صدر سیاسی گروه اول زیادتر است ولی آزادی های اجتماعی در زیر سایه گروه دوم بیشتر به دست آمدنی است؟
   فکر می کنم خط کش جدا کننده این دو گروه دچار اشتباه محاسباتی ست. احتمالا تقسیم بندی بهتر این ست ، کدام را بیشتر می پسندید: فاشیسم مذهبی یا فاشیسم غیرمذهبی؟
   مذهب زدایی به هیچ وجه تضمین کننده هیچ چیز نیست، اگرچه دولت های مذهبی، تمایل بیشتری برای تمامیت خواهی دارند. هیچ دولتی به قدر دولت سکولار کره شمالی، در امور شخصی مردم دخالت ندارد. در دولت کوبای کمونیست، تمام دنیا غریبه به حساب می آید و هیچ جای چانه زنی وجود ندارد.
   دوباره می گویم، ممکن است جنبش سبز مرده باشد، اما این امکان هم وجود دارد که جنبش اعتراضی، چه در لباس سبز چه در هر هیاتی دیگر، برخلاف ۱۲ فروردین ۵۸ حاضر به انتخاب میان دو گزینه غلط نیست. اگر اینطور باشد، می بایست بگوییم پیشرفت کرده ایم که در زمین حریف با قوانین او بازی نمی کنیم.

   لایکلایک

   پاسخ

4. در چارچوب دیگری بنگرید: پوپولیسم فاشیستیی که با انقلاب آغاز شد، سالها رنگ دینی داشته و به همان دلیل استراتژیک که اشاره کردی در حال اندکی رنگ ملی گرفتن است. از قضا منزه‌طلبی و آشتی ناپذیری این فاشیسم که خطرناک‌تر از نمودهای دیگرش است بنا نیست ذره‌ای فروکش کند. طرحهای تفکیک هم نمونه‌اش.

   لایکلایک

   پاسخ