چند روزه که با آثار سینمایی آقای داریو آرژنتو (Dario Argento) کارگردان ایتالیایی آشنا شدم. از طریق دیدن دو تا از مهم‌ترین آثارش به نام‌های «سرخ پررنگ» (Profondo rosso, 1975) و «ساسپیریا» (Suspiria , 1977). تو ژانر وحشت کمتر سراغ دارم فیلم‌هایی که این‌طور کامل و صاحب سبک باشند. در این فیلم‌ها رنگ‌های تند و نورپردازی اغراق شده، معماری‌های گوتیک و مهیب داخلی و خارجی، زاویه‌های غیرمتعارف دوربین، موسیقی رازآلود و شیطانی، صحنه‌های طولانی و آهسته‌ی قتل با تاکید زیاد روی جزییات ترکیب منحصر به فردی رو به وجود میارند که مخاطب رو سر جای خودش میخکوب می‌کنه. با دیدن این فیلم‌ها «تجربه‌ی سینمایی» رو عمیقا و با همه‌ی وجوهش تجربه می‌کنید. امکان توضیح دادنش رو ندارم و دلیلی هم نداره بخوام سعی کنم چنین آثار پر شاخ و برگی رو به چند جمله‌ی ساده‌ی خودم تقلیل بدم. بهترین کار اینه که خودتون فیلم‌ها رو ببینید و اگه دوست داشتین نظرتون رو در موردشون با من در میان بذارید.
توضیح: واضحه که عنوان این نوشته دعوتی نیمه‌جدی به تماشای این فیلم‌هاست. این فیلم‌ها قرار نیست مثل فیلم‌های متعارف سینمای وحشت شما را وادار به جیغ زدن کنند اما به هر حال تماشا کردن‌شان کمی یا بیشتر جرات لازم دارد! از من گفتن.
با توجه به فیلتر بودن بامدادی در ایران، لطفا مطالب آن‌را از طریق اشتراک در خوراک آن پی‌گیری کنید. استفاده از مطالب و عکس‌های منتشر شده در وبلاگ‌ها و فوتوبلاگ‌های من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است.
بامدادی 
با این اوصاف حتما می بینم.
ممنون از معرفی.
لایکلایک