لطفا من را نقد کنید…. ما نماینده‌ی کدام آرمان هستیم؟

21 دیدگاه برای «لطفا من را نقد کنید…. ما نماینده‌ی کدام آرمان هستیم؟»

1. بازتاب: یک سوزن به خودت بزن و یک جوال‌دوز به دیگری | freealijamal2
2. بازتاب: یک سوزن به خودت بزن و یک جوال‌دوز به دیگری | freemajiddori
3. بازتاب: یک سوزن به خودت بزن و یک جوال‌دوز به دیگری | freemehdimahmoudian

4. در ادامهٔ کامنت قبلی باید این رو هم بگم که، شاید بخشی از ایراد به شیوهٔ بحث کردن شما هم مربوط باشه. چون شما تنها منتقد به آقای امیری نبودید، و ایشون تونسته برای مثل یک دیالوگ خوب رو با آقای عمرانی که دیگر منتقد به پست ایشون هست، ایجاد کنه. همچنین من احساس کردم کامنت اول شما تناسبی با متنی که آقای امیری پست کردن نداره، و ممکن به گونه‌ نیت خوانی کرده باشین، البته من نمیخوام همین اشتباه رو در مورد شما بکنم و ترجیح میدم خودتون قضاوت کنید.

   لایکلایک

   پاسخ

   1. در این که شکی نیست. برای همین دوست دارم ایراد خودم را هم از زبان شما بشنوم. کامنت اول منظورتان کامنت اول من در خطاب به آقای امیری بود؟ یا کامنت اولی که ذیل پست نوشتم؟

      کامنت اولی که ذیل پست نوشتم در ادامه‌ی برخی صحبت‌هایی بود که در کامنت‌ها مطرح شده بود.

      کامنت اولی که خطاب به آقای امیری نوشتم (یعنی کامنت دوم من ذیل آن پست) در ارتباط به صحبت‌هایی بود که آقای امیری در کامنت اضافه کرده بودند. لطفا به توضیحاتی که در پاسخ به Farhad داده‌ام مراجعه کنید:

      https://bamdadi.com/2013/07/06/%d9%84%d8%b7%d9%81%d8%a7-%d9%85%d9%86-%d8%b1%d8%a7-%d9%86%d9%82%d8%af-%da%a9%d9%86%db%8c%d8%af-%d9%85%d8%a7-%d9%86%d9%85%d8%a7%db%8c%d9%86%d8%af%d9%87%e2%80%8c%db%8c-%da%a9%d8%af%d8%a7%d9%85/#comment-38321

      به هر حال قصد نیت‌خوانی نبوده. اگر چه همان‌طور که گفتید تفکیک این‌دو همیشه ساده نیست و تا حدی هم سابجکتیو هست.

      لایکلایک

      پاسخ

5. گویا کامنت اول من منتشر نشده!!

   لایکلایک

   پاسخ

   1. سلام. متاسفانه نه در قسمت کامنت‌های انتظاری و در نه در قسمت اسپم کامنت اول شما ذخیره نشده. اگر امکان دارد مجددا بنویسید. از این‌که وقت می‌گذارید تشکر می‌کنم.

      لایکلایک

      پاسخ

6. کامنت اول رو مجدد میگم:

   به نظر من ایراد مشاجره ی شما (از مشاجره به جای مباحثه استفاده کردم، چون توجه بیشتر بر روی رتریک بود تا لاجیک) از اونجایی شروع شده که شما از کول بودن استدلال آقای امیری عصبانی‌ شدین، و با متهم شدن شما به کیهانی بودن و عدم متوجه شدن زبان فارسی به اوج رسیده. این نحو گفتگو باعث می‌شه توجه از حوزه نظری خارج شده و به حوزه شخصی وارد بشه، یعنی‌ بجای نقد کردن یک مطلب، به نقد کردن یکدیگر روی آوردن که قطعا با دلخوری و جدل همراه خواهد بود، که این خود یکی‌ از آفات بحث‌های رشنفرکی خواهد بود. هرچند ما و افکار ما به گونه‌‌ای بهم تنیده شدیم که جدا کردن ایندو کار مشکلی‌ خواهد بود، ولی‌ تا حد ممکن باید سعی‌ در اجتناب از آن کرد.

   پاینده باشید

   لایکلایک

   پاسخ

   1. ممنون که وقت گذاشتین و نوشتین.

      بله درسته. یکی از دوستان به نام فرهاد هم به این موضوع اشاره کردند (کامنت‌شون در گوگل‌پلاس رو این‌جا تکرار کردم) و همون‌جا توضیح دادم که اگر چه این انتقاد رو می‌پذیرم اما واکنش آقای امیری رو غیرمتعارف می‌بینم.

      لایکلایک

      پاسخ

7. من پست شما رو کامل خوندم و البته با کامنت‌هایی که پای نوشته‌ی ایشون گذاشته‌اید موافق ام. به نظر من برخورد دولت آمریکا با قضیه نشون می‌ده که شبهات چقدر براشون بی‌اهمیت بوده و احتمالاً هنوز هست و هرگز عذرخواهی رسمی بابت این اتفاق نکرده‌اند پس برخوردشون همونی اه که با دشمنان فیزیکی و سیاسی‌شون دارند و بنا رو بر عدم پذیرش اشکالات و خطاها گذاشته‌اند. هر قدر هم این عمل برای دفاع! بوده باشه، باز اون برخوردِ جنگی، خصمانه ستیزه‌جویانه و نتیجه‌ی اشتباه (عمد یا غیر عمد) ِ فاحش و بزرگی اه که باید رسماً بابتش عذرخواهی کنند و غرامت بپردازند.
   اما چند نظر شخصی دارم در مورد سؤال‌هایی که آخر پست وبلاگ آورده‌اید.
   شخصاً اگر درگیر چنین بحثی بشم اون برخورد رو حاوی اتهامات نمی‌دونم بل‌که حاکی از بداخلاقی و ظرفیت پایین و نقطه‌جوش پایین می‌دونم.
   هم‌چنین من تصورم این اه که هر کسی «منطق» داره و طبق منطق خودش پیش می‌ره و بی‌منطق دونستن بی‌فایده ست.
   کامنت‌های شما درست و به‌جا بود. شما کارتون رو درست انجام داده‌اید و نتیجه‌ای خواهید گرفت و اون این اه که کسانی که مخاطب قرار می‌گیرند و یا گذری می‌آن و می‌خونن چیزهایی یاد می‌گیرند، بنابراین این وسط مطمئناً غبنی وجود نخواهد داشت.
   این که لحن ایشون یا نوشته‌شون برای شما توهین‌آمیز بوده بر می‌گرده به خود شما و احساس‌تون و احتمالاً انتخاب شخصی؛ که اون رو توهین بدونید یا نه… چون من تا به حال ندیده‌ام که کسی برای توهین فرمول خاصی ارائه بده. هر کس نماینده‌ی ذهنیات و روش خودش اه و تا وقتی از فحش یا کلمات رکیک استفاده نکنه یا مشخصاً و مستقیم حرفی از توهین نیاره، من شخصاً توهین نمی‌دونم ولی این وسط نظر و احساس خود شما مهم اه و دیگران نمی‌تونن قضاوت درستی داشته باشن چون هر کس با خودش می‌سنجه.
   این رو می‌گم چون بارها برای خود من پیش اومده که طرف مقابل در بحث گفته من به‌ش توهین کرده‌م در حالی‌که من خودم این تصور رو نداشته‌م.
   ولی برای من عجیب اه که اگر ایشون داره از روی فکت صحبت می‌کنه و به خیال خودش سند موجهی داره دیگه چرا چنین برخوردی می‌کنه؟
   چسباندن ادبیات کیهانی و امثالهم هم که شیوه‌ی مبتذلی اه برای خاموش کردن انتقادات دیگران و کار مسخره‌ای اه.
   در مورد این که (بعد از مطرح شدن تمام نقاط مورد مناقشه) بحث رو ادامه نداده‌اید به نظرم کار خوبی کرده‌اید چون مشخص بود که فهم متقابلی به وقوع نمی‌پیوست.
   به هر حال اگر این دو روش رو کنار هم بذارید من اصلاً روش ایشون (و هم‌چنین زیباکلام) رو نپسندیدم چون پای یک جنایت در روز روشن در میون اه، نه سلیقه‌ها.

   لایکلایک

   پاسخ

   1. +Mary Harmony حالا من به شما در گوشی می گویم، شما هم بعدا برای امپریالیسم ستیزها بگویید. آمریکا و ایران در مذاکرات خارج از دادگاه به توافق رسیدند و آمریکا 130 میلیون دلار غرامت پرداخت کرد.

      لایکلایک

      پاسخ

      1. +Mehdi H
         بله، مرسی. اتفاقاً بعد از این که کامنت گذاشتم متوجه شدم که غرامت پرداخت شده و گویا عذرخواهی هم شده ولی از طرفی فکرم مشغول این شد که لابد خیلی بی سر و صدا و سربسته و غیر رسمی (و هم‌چنین تحت‌الشعاع مسائل دیگه) بوده که به اندازه‌ی حادثه‌ی اصلی به گوش همه و من‌جمله من نرسیده یا اگر هم رسیده اون قدر ضعیف بوده که از خاطرمون رفته. وقتی آدم از اتفاقی احساس انزجار می‌کنه سخت می‌شه اون حادثه رو فراموش کرد چون انزجار و عصبانیت قدرت زیادی دارند. به نظرم رسید که دولت آمریکا باید از این احساس انزجار خبردار باشه (یا هر جوری خودش می‌دونه خبردار بشه) و کار مؤثرتری برای جبران صورت بده جوری که همه‌ی مردم مخاطب اون عذرخواهی و اظهار ندامت قرار بگیرند و براشون موندگار بشه. مثلاً مثل همون عذرخواهی از دولت و مردم کره‌ی جنوبی (و «غلط کردیم» پر طنینی) که همین آقای بامدادی راجع به‌ش نوشته بودند.

         لایکلایک

         پاسخ

         1. البته تا جایی که من می دونم عذرخواهی نشده، صرفا یکی دوبار به صورت غیررسمی گفته اند که ما اشتباه کردیم . و این حماقت عجیب دیپلماتیکی هست که من نمی دونم دلیلش چیه واقعا. مثل لجبازی ترکیه در عذرخواهی از ارمنی ها.

            دیپلماسی پروتکلهای عجیب وغریبی داره. مثلا یک بار جایی می خواندم که اگر کشور الف، جاسوسی از کشور ب را دستگیر کند، کشور ب نباید وجود مساله ی جاسوسی را تایید کند و عذرخواهی کند، چون با این کار بیشتر به کشور الف توهین کرده و در واقع باید بی صدا بنشیند تا کشور الف حسابی کشور ب را مورد حمله ی رسانه ای قرار دهد. توی این ماجرای اخیر هم گویا روی مرز همین نکته دارند راه می روند.
            البته اگر می خواهید بگویید ابلهانه است من هم با شما هم نظرم. به قول شما عذرخواهی آمریکا می تواند افکار عمومی ایران را بیشتر باهاشون همراه کنه و در نهایت به نفعشون بشه. واقعا منطق پشت کارشان را نمی شود فهم کرد.

            ولی خوب این که می فرمایید چه طور مطلع نشده اید که خوب معلوم است چه طور. همان طور که در ماجرای ژاپن، کسی از عمق سبعیت رفتار ژاپنی ها با اسیران غیرجنگی کره ای و چینی حرفی نمی زند. این ها برای این است که دوستانی که مدام از تسلط رسانه ای غرب فغان سر داده اند، خودشان هم خیلی علاقه ای به دیدن دو طرف داستان ندارند. کسی که بمب انداخته تحت هر شرایطی البته محکوم است، ولی دیدن همه ی ابعاد ماجرا یک مقدار دست دوستان اسلامی و البته دوستان روشنفکر را در ارایه ی یک بسته ی شیک و تمیز امپریالیسم ستیزی اذیت می کند. به خاطر همین معمولا به تنقیح ماجرا و بزک کردن حقیقت روی می آورند. چپ و راست هم گویا خیلی فرقی ندارند با هم در این ماجرا.

            لایکلایک

            پاسخ

   2. +Mary Harmony

      قبل از هر چیز اجازه بدین تشکر کنم از این‌که وقت گذاشتین و خوندین و نوشتین.

      در مورد صحبت‌هایی که بعدا توسط +Mehdi H در ارتباط با کامنت شد صحبت نمی‌کنم که به نظرم به جا بودند. اما در مورد نقدی که کردین.

      در مورد بداخلاقی و ظرفیت پایین (و نه اتهام) و همین‌طور که این که اغلب خود را منطقی می‌دانیم (ولو با فرض‌های مختلف و استدلال‌های بعضا متناقض که هیچ‌کس به جز معدودی فلیسوف ساختار استدلالی منظمی ندارد) با شما موافقم.

      شاید کلمه‌ی توهین رو به جا استفاده نکرده باشم. شاید مغالطه‌ی حمله‌ی شخصی بهتر باشه. در کنار این‌که من در کانتکست‌های مختلف انتظارهای متفاوتی دارم از ادبیات و منش گفتگو. تا حدی قبول دارم که در بیشتر موارد نه آشکارا حاد، توهین تعریف مشخصی نداره و به قول اسد ز. به رفتار شخصی آدم‌ها باز می‌گرده. به هر حال موضوع ساده‌ای نیست. شاید روش بهتر به قول +Mehdi H این باشه که آدم سخت نگیره. کاری که فعلن با مرام من سازگار نیست 🙂 

      لایکلایک

      پاسخ

8. نیمه اول نوشته تان برایم جالب بود و زاویه نگاه مفیدی را ارائه می کرد. اما در مورد نیمه دوم:
   در خصوص کلیت موضوع جای دیگری به صورت کامنت نظرم را گفتم (با تشبیه این گفت و گوها به پوست خربزه زیر پای بعضی) و با تایید این نکته که هم در متن آقای امیری و هم در متن شما بخشهایی از حقیقت را می بینم، بنا به دعوت خودتان به نقد عرض می کنم:
   گفتگو و نقد حقیقت جویانه الزاماتی دارد و یکی از آنها صداقت و انصاف است. به عنوان مثال این که شما در همین متن بالا، کامنت اول خودتان و به ویژه پاسخ جناب امیری را (که به گمان من منطقی تر از شما بود) نقل مستقیم نکرده اید اما کامنت دوم را که وی به ورطه پرخاشجویی افتاده، کامل و جامع نقل کرده اید، برای من مخاطب هوشمند، حکایت از کمی شیطنت زیرکانه و زیرپوستی در نقادی می کند که با الزامات برشمرده، همخوانی ندارد.
   ضمن این که از نظر من، پیش از هر نقدی باید منطق هر گفتاری را همدلانه درک کرد و سپس با فاصله گرفتن از آن، در چارچوب جهت حاکم بر آن گفتار، به نقد پرداخت. از نگاه من پیداست که قصد آرمان امیری، دفاع از فاجعه رخ داده نیست، بلکه هسته مرکزی بحث او و زیباکلام، نشان دادن خلل های موجود در موضع رسمی و تبلیغ شده در باب این موضوع (این که پشت آن یک طرح آگاهانه و از سر خباثت حاکم بوده و پس از آن یک قدرشناسی از اجرای طرح) است.

   لایکلایک

   پاسخ

   1. +Farhad JV
      ممنون از این‌که وقت گذاشتین و خواندین و نوشتین. همه‌ی نظر شما برای من مهمه اما در مورد قسمت‌هایی که نقد کردین صحبت می‌کنم.

      در مورد نکته‌ای که گفتید قصد من بی‌انصافی یا شیطنت نبوده واقعا. متن کامل کامنت‌ها را در لینک گذاشته‌ام (اول خواستم همه را عینا توی پست بنویسم که دیدم خیلی طولانی می‌شود و خواننده ممکن است موضوع اصلی را دنبال نکند). ولی به هر حال ناخواسته این اتفاق می‌افتد که حالا آن کامنت بیشتر به چشم می‌آید. عمدی نبوده به هر حال.

      این را هم کاملا می‌پذیرم که منطق هر گفتاری را باید همدلانه درک کرد. من احتمالا با منطق گفتاری آقای امیری همدلی نکرده‌ام. چون ایشان به خصوص در کامنت‌هایی که زیر پست نوشتند (با یادداشت مشکل خاصی نداشتم. با کامنت‌هایی که بعدا نوشتند مخالف بودم) در پاسخ به دوستان جایی توضیحاتی دادند که این حالت همدلانه را در من از بین برد.

      مثلا ایشان در کامنت‌های بالاتر نوشتند:

      تاکید مداوم بر روی «مسیر عادی پرواز» هم محلی از اعراب ندارد. دقیقا به این دلیل که فرودگاه بندرعباس در آن دوره کارکرد دوگانه نظامی-تجاری داشته و صرفا از روی مسیر پرواز امکان تمایزگزاری میان این دو وجود نداشته است. ضمن اینکه گروه تحقیق بی‌طرف هم تایید می‌کند که در روزهای دوم و سوم جولای دو کشتی پاکستانی و لیبریایی در همان منطقه مورد حمله (احتمالا از جانب نیروی هوایی ایران) قرار گرفته‌اند و احتمال حمله سوم بعید نبوده است. به هر حال این را می‌دانیم که ایران در طول جنگ بارها از کشتی‌های مسافربری به قصد اهداف نظامی استفاده کرده بود و در این راه اتفاقا مرز قانونی کشورهای همسایه را هم رعایت نمی‌کرد. نمونه نخست عملیات «حمله به اچ ۳» بود که هم مرز ترکیه را نقض کردیم و هم از هواپیمای مسافربری به قصد سوخت‌گیری جنگنده – بمب‌افکن‌ها استفاده کردیم. نمونه دوم عملیات «شمشیر سوزان» یا «اوسیراک» بود که باز هم همین کار را تکرار کردیم.
      ۳- حریم دریایی ایران توسط ناو وینسلس نقض شده بود اما این مساله وقتی کشور در حالت جنگی قرار دارد بی‌معنی‌ترین استدلالی است که می‌توان به کار برد! در آن دوره ایران و آمریکا به صورت مستقیم با هم درگیر بودند و آمریکا علاوه بر ناوچه‌های ایرانی (همچون سهند و سبلان) به سکوهای نفتی ایران هم حمله کرده بود. پس تاکید بر این مساله در دوره جنگ اساسا محلی از اعراب ندارد.
      ۴- شرح گفت و گوهای میان سه ناو آمریکایی که نوارهای ضبط شده هستند و توسط گروه تحقیق بی‌طرف هم مورد بازبینی قرار گرفته‌اند کاملا نشان می‌ده بین خدمه آمریکایی اختلاف نظر آشکاری وجود داشته و آن‌ها واقعا قادر به تشخیص حقیقت نبوده‌اند.
      ۵- مساله اصلی که واقعا باید به آن پرداخت این است که آمریکایی‌ها پس از آنکه خودشان هم فهمیدند که اشتباه کرده‌اند، برای آنکه وجهه خود را حفظ کنند تلاش کردند تا اشتباه انسانی کاپیتان را تا حد امکان کمرنگ جلوه بدهند. این برخورد از جانب آمریکایی‌ها طبیعی و از جانب ناظر بی‌طرف «غیر منصفانه» بوده است. اما میان چنین رفتاری با این توهم توطئه که حمله به هواپیمای مسافربری یک اقدام از پیش تعیین شده و یک دستور از مقامات بالا بوده یک دنیا فاصله است. تلاش این دست شفاف‌سازی‌ها، نه برای توجیه اشتباه یک افسر آمریکایی و یا فراموشی قربانی شدن صدها شهروند کاملا بی گناه است، بلکه برای تنگ‌تر کردن عرصه برای فرصت‌طلبانی است که قصد دارند از هر «حادثه‌»ای در راستای تقویت تئوری‌های تماما متوهمانه و توطئه پندار خود استفاده کنند. می‌دانیم که در تمام ۲۰ سال گذشته تبلیغات رسمی حکومت به گونه‌ای بود که گویی آمریکایی‌ها با دستور مقامات ارشد کاخ سفید به ایرانیان غیرمسلح حمله کرده و سپس برای این پیروزی خود جشن و تشویق به راه انداخته‌اند. تصویری تماما دروغین و فقط کینه‌پردازانه که بهتر است بعد از این همه سال در موردش توضیح داده شود.

      در این نوشته که کامنت‌های بعد من هم در ارتباط با همین بود ایشان بدون این‌که بخواهند دارند بیش از حد از موضع یک ژنرال آمریکایی (یا یک نماینده‌ی عالی دولت آمریکا فرضا) به داستان نگاه می‌کنند. یعنی من اصلا مطمئن نیستم تاکید روی مسیر عادی پرواز یا این‌که ناو آمریکایی در آب‌های ایران بوده این‌قدر بی‌اهمیت باشد. برعکس من فکر می‌کنم هر دوی این نکته‌ها اهمیت کلیدی دارد و می‌تواند فرق بین جنایت جنگی و حادثه باشد. من حقوق‌دان نیستم، اما با این‌که آقای امیری این‌طور موضوع را کم اهمیت نشان داده‌اند نمی‌توانم همدلی نشان دهم و این یک بحث عاطفی هم نیست حتی، از نظر عقل حقوقی هم نمی‌توانم درک کنم این دو موضوع تا این حد کم اهمیت باشند. پایین‌تر در بند ۵ ایشان می‌گویند «آمریکایی‌ها خودشان هم فهمیدند». جالب است که ایشان به خاطر کاربرد اصطلاحی مشابه توسط من بدترین برچسب‌ها را به من زدند و من را متهم کردند که کشور ۳۰۰ میلیونی را به یک اسم تقلیل می‌دهم و کیهانی می‌نویسم و غیره. خوب این هم نمی‌تواند همدلی من را بر انگیزد. چون می‌بینم ایشان سعی نمی‌کند حرف من را بخواند،‌ و این‌که من فرضا بگویم آمریکایی‌ها در آن کانتکست معلوم است که یک اشاره‌ی کلی می‌کنم به بحث‌هایی که در داخل آمریکا بین محافل رسمی و غیررسمی در گرفته که یعنی توی همان بحث‌ها هم فلان و بهمان. بعد هم که من گفتم از خود آمریکایی‌ها تندتر نروید، در اشاره به این جملات ایشان بود که «به هر حال این را می‌دانیم که ایران در طول جنگ بارها از کشتی‌های مسافربری به قصد اهداف نظامی استفاده کرده بود و در این راه اتفاقا مرز قانونی کشورهای همسایه را هم رعایت نمی‌کرد. نمونه نخست عملیات «حمله به اچ ۳» بود که هم مرز ترکیه را نقض کردیم و هم از هواپیمای مسافربری به قصد سوخت‌گیری جنگنده – بمب‌افکن‌ها استفاده کردیم. نمونه دوم عملیات «شمشیر سوزان» یا «اوسیراک» بود که باز هم همین کار را تکرار کردیم.». من پاسخ دادم که جایی ندیدم که خود آمریکایی‌ها (منظور همان وکلا یا روشن‌فکران یا کسانی بود که در این زمینه صحبت می‌کردند یا دفاع می‌کردند) از این تز استفاده کرده باشند و شما لطفا از آن‌ها تندتر نروید.

      من جایی نگفتم آقای امیری از فاجعه دفاع می‌کند. حرف من این بود که با این نوع کم اهمیت دادن برخی نکته‌های مهم ممکن است برخی رفتارهای سلطه‌جویانه و بعضا وحشیانه «توجیه» شود. یا زمینه برای توجیه آن‌ها توسط خود ما که قربانیان آن رفتارها هستیم فراهم شود.

      با این حال تذکر شما را جدی می‌گیرم و سعی می‌کنم نسبت به هر دو مورد بیشتر هوشیار باشم. ممنون.

      لایکلایک

      پاسخ

9. من ناراحتی شما را درک می‌کنم. جایی/نیازی برای نقد رفتاری هم نمی‌بینم. ولی راستش نمی‌فهمم زیباکلام و طرفداران زیباکلام چه ربطی به نقد قدرت دارند؟
   بر چه مبنایی آن‌ها را جزو تحول خواهان برمی‌شمارید؟ کدام اندیشه این‌ها رو به آینده دارد؟
   چند روز پیش دوستی از همین طیف فکری می‌گفت اگر آمریکا روی ژاپن بمب اتم نمی‌انداخت، جنگ چندماه دیگر به درازا می‌کشید و سربازان آمریکایی بیشتری کشته می‌شدند و بنابراین رئیس جمهور آمریکا (با توجه به این که می‌بایست منافع آمریکایی‌ها را تامین کند) حق داشته بمب بیاندازد!
   خب، اگر من بیایم و این نگاه را تحول طلب بدانم، آینده را ابتر نکرده‌ام؟ تحول به سمت آینده‌ای که کشتار میلیونی غیرنظامیان چنانچه موجب تلفات کمتر نظامیان بشود، موجه است؟؟ ضلم به ایده تحول طلبی نکرده‌ام؟
   بنده معتقدم «تحول طلب» و «منتقد قدرت» صفاتی نیستند که از روی رودربایستی یا رفاقت به کسی اعطا کنیم.
   خیلی رک می‌گویم، ضمن احترام به شخص آقای زیباکلام و آقای امیری و…، به نظر من این‌ها نیروهای سیاسی مرتجع هستند. به موجب موقعیت تاریخی مرتجع هستند و در برابر آینده ایستاده‌اند…

   لایکلایک

   پاسخ

   1. +اسد زم

      ممنون اسد از پاسخ دادن و نوشتن.

      در مورد نقد رفتاری جداگانه حرف زدیم. از یک سو قبول دارم که نباید ظاهر بین بود و به نقد رفتاری دست یازید. چون خیلی از افراد ممکن است رفتار خشن یا نامطلوبی از خودشان نشان دهند حال آن که درون‌مایه‌ی حرف‌شان رک و منصفانه باشد. نمونه‌ی عین‌اش برای خودم عموی بزرگ مرحومم که آدمی بود بسیار مسلط به زبان ولی تلخ‌کلام و بی‌ادب اما به شرافت و صداقت و رک‌گویی او تاامروز ندیده‌ام. از طرف دیگر نمی‌توانم نقد رفتاری را یکسره فراموش کنم. توجه داشته باشید که به خصوص در محیط وب، ما جز نوشته‌های افراد چیزی نداریم و عرصه عرصه‌ی تعامل نوشته‌هاست. طبعا اگر امکان این می بود که ما در دنیای حقیقی معاشرت کنیم، نقد رفتاری شاید به یک قضاوت درونی و ساکت تبدیل می‌شد.

      در مورد تحول‌خواهی.

      من این اصطلاح را به معنای کلی آن به کار بردم و سعی کردم خودم تصمیم نگیرم چه کسی تحول خواه هست و چه کسی نیست. یعنی در آن صحبتی که من در ابتدای نوشته کردم منظورم این بود که اصلا بیاییم هر کسی خود را تحول خواه می‌داند را تحول خواه بدانیم (دی فاکتو). حالا این آدم تحول خواه به هر حال به یک جریان فکری یا اجتماعی نزدیک است دیگر… درست است؟ توصیه کردم که همان جریان فکری یا اجتماعی که نزدیک‌ترین به او هستند هم نباید از نقد کردن او بگذرند. بحث مخالفان که بدیهی است. یعنی اگر فرضا آقای بامدادی خود را یک تحول‌خواه می‌‌داند، توصیه‌ی من این است که حتی دوستان و کسانی که با او همفکری می‌کنند هم او را نقد کنند… طبیعی است که کسی که فکر می‌کند بامدادی اصلا تحول خواه نیست که ذاتا در قلمرو منتقدان بامدادی هست و چه بهتر. این دسته‌ی دوم طبیعی تر هستند، تاکید من روی دسته‌ی اول بود. آن چه به آن می‌گویم خودبازتابی. یعنی ما که دیگران را نقد می کنیم (مثلا شما آقای زیباکلام را نماینده‌ی تحول‌خواهی نمی‌بینید. ایشان به اردوگاه فکری شما تعلق ندارد) خودمان را هم نقد کنیم (یعنی فرضا شما کسانی را که با شما نزدیکی فکری دارند را هم نقد کنید).

      اما با نظر «خیلی رک» شما که آقای زیباکلام و آقای امیری و… نه تنها تحول‌خواه نیستند بلکه دربرابر آینده ایستاده‌اند نمی‌توانم موافق باشم. دلیلش این است که این افراد به وضوح مواضع انتقادی دارند پس به هر حال با رفتار خود بذر تغییر می‌پاشند. می‌توانیم بحث کنیم این تغییر خوب است یا بد است، اما به نظرم نمی‌توانیم بگوییم تحول‌خواه نیستند.

      شاید به همین دلیل باشد که من واژه‌ی تحول‌خواه را به اصلاح‌طلب ترجیح می‌دهم. صرف‌نظر از بار سیاسی و معنایی خاص واژه‌ی اصلاح‌طلب در زبان معاصر فارسی، اولی اصطلاحی خنثی است (تحول‌خواهی می‌تواند مثبت یا منفی باشد بسته به زاویه‌ی دید مخاطب) اما دومی بار مثبت دارد (اصلاح‌طلب باید مثبت باشد وگرنه اصلاح‌طلب نیست).

      لایکلایک

      پاسخ

10. +Bamdad Irani با وجودی که به مشی تفکر شما انتقاد دارم ، ولی این نوشته ی شما، از سر پختگی و صداقت است و تحسین برانگیز. من هم به دعوتت لبیک می گم و چندتا نکته از نظر خودم را می نویسم.

    به نظرم آرمان می تواند ادعا کند که جمله ی کول بودن شما عصبی ام می کند، تحریک آمیز بوده. لااقل اگر به من هم همین را بگویند تحریکم می کند. همان طوری که وقتی زیباکلام را غرب زده خواندی من هم فغانم در آمد و بهت غرولند کردم. وقتی هم که ماشه ی تحریک زده شد، بقیه اش الگوی رقابت تسلیحاتی است. هی روی هم تلمبار می شود و نمی توان هیچی را از هیچی باز شناخت. البته این ها از قصور آرمان نمی کاهد. اصلا من معتقدم که شناسایی مقصر در رقابت تسلیحاتی بی فایده است. بی فایده از چه جهت؟ از این جهت که رویکرد حل مساله به کلی فراموش می شود. این را ولایتی بدبخت هزاربار سعی کرد به جلیلی حالی کند که نشد که نشد.
    راه حلی که در علم سیستمها برای رقابت تسلیحاتی پیشنهاد کرده اند این است که یک طرف کوتاه بیاید تا طرف مقابل هم کوتاه بیاید. البته با اصول مردانگی فرهنگ ما خیلی همخوانی ندارد، ولی در تئوری بازی ها می شود نشان داد که در نهایت هر دو طرف سود می کنند.

    راستش را بخواهی، من اصلا این دعوا ها و غیره را نه غیرطبیعی می دانم، نه بزرگ، نه خیلی اهمیت دار. مال همه ی فرهنگ ها و همه ی زمان ها و همه ی اقشار است. از فیلسوف فرهیخته تر هم مگر داریم؟ ویتگنشتاین وسط سخنرانی پوپر آن قدر با منقل بازی کرد که پوپر تکه پرانی کرد و ویتگنشتاین هم عصبانی شد و مجلس را ترک کرد. لطفی و شجریان هم دعوا می کنند. بازرگان هم با همه ی آرامشش به یک نماینده ی مجلس گفت کون دریده. به نظرم ذات بشر است و کمی ترشح آدرنالین. مناظره ی زیباکلام و کوشکی هم وسطش کار به لغات تودهنی و اردنگی کشید. ولی مهم این است که همین ها، بحث را ادامه دادند و آخرش هم یک روبوسی کردند و رفتند.

    به نظرم ما با توهین یک مقدار عاطفی برخورد می کنیم. یک بار یک نفر ای میلی زده بود به علی عبدی، و مادرش را فلان خطاب کرده بود. علی برایش توضیح داده بود که اولا فلان در نظر من حقیر نیست، ثانیا اگر مادر من فلان باشد چه ارتباطی به من دارد و بعد در مورد موضوع مورد مناقشه توضیح بیشتری داده بود. این رویکرد علی عالی بود.

    من قبلا یک جایی نوشته ام که علیرغم میل باطنی، به گفتگوی تمدن ها خیلی خوش بین نیستم. ولی شمایی که خوشبین هستی و می خواهی به این شیوه اصلاح گری کنی و امیدوارم که موفق باشی، باید پیه این جور مسایل را به تنت بمالی و از ترک بحث به خاطر توهین خودداری کنی. بالاخره میدان اصلاح گری ضربت خوردن زیاد دارد و این تازه شرط اول قدم است.
    زیاده عرضی نیست، و با آرزوی موفقیت شما 
    …..

    +Mary Harmony حالا من به شما در گوشی می گویم، شما هم بعدا برای امپریالیسم ستیزها بگویید. آمریکا و ایران در مذاکرات خارج از دادگاه به توافق رسیدند و آمریکا 130 میلیون دلار غرامت پرداخت کرد.

    لایکلایک

    پاسخ

    1. +Mehdi H
       دوست خوب من کسی است که من را مشفقانه نقد کند. از این‌که من را دوست خود دانسته‌اید تشکر می‌کنم.

       واژه‌ی کول را به عنوان چالش به کار بردم تا بحث را با عبارتی چالش‌برانگیز شروع کنم. اگر من سرسوزنی احتمال می‌دادم اصطلاح کول باعث تحریک و ناراحتی شود آن را به کار نمی‌بردم. فرض کنید من آن‌چه توی ذهنم بود را کامل‌تر می‌نوشتم «روش شما در استدلال و وزن‌گذاری روی شواهد و فکت‌های مختلف این پرونده به گونه‌ای است که آدم عصبی می‌شود. چرا که نسبت به اتفاقی که رخ داده بیش از حد سرد و بی‌تفاوت است (یعنی این نکته که این یک پرونده‌ی عادی نیست، بلکه یک فاجعه‌ی نادر تاریخی است در روش شما به اندازه‌ی کافی دیده نمی‌شود)» و از به کار بردن واژ‌ه‌ی کول و آن جمله‌ی کوتاه پرهیز می‌کردم. احتمالا تحریک کمتری ایجاد می‌شد و بحث بهتر ادامه پیدا می‌کرد.

       اما نوشتید «وقتی هم که ماشه ی تحریک زده شد، بقیه اش الگوی رقابت تسلیحاتی است. هی روی هم تلمبار می شود و نمی توان هیچی را از هیچی باز شناخت. البته این ها از قصور آرمان نمی کاهد. اصلا من معتقدم که شناسایی مقصر در رقابت تسلیحاتی بی فایده است. بی فایده از چه جهت؟ از این جهت که رویکرد حل مساله به کلی فراموش می شود.»

       خوب اگر در مورد ماهیت‌های ارگانیک اما فاقد نیت و اراده (مثلا یک گروه، یک حزب، یک کشور یا دولت یا جامعه) صحبت کنیم حرف شما درست است. تحریک می‌تواند منجر به پاسخ‌هایی شود که شاید همان اصطلاح رقابت تسلیحاتی مناسب توصیفش باشد. اما توجه کنید که اشخاص و افراد به خصوص کسانی که توانایی‌های ذهنی خود را به کمک آموزش و تعامل اجتماعی گسترش داده‌اند دارای نیت، اراده و در نتیجه کنترل رفتاری هستند. طبعا هر کدام از همین افراد (من، شما، آقای امیری) دارای آستانه‌ی تحریک معینی هستیم که بعد از آن ممکن است دست به رفتار غیرارادی بزنیم (منظورم از رفتار غیرارادی رفتاری است که در لحظه‌ی وقوع چندان متوجه کم و کیفیش نباشیم اما بعدا که آرام شدیم از آن پشیمان شویم). به نظر من این آستانه‌ی تحریک را باید سعی کنیم بالا ببریم. به خصوص در گفتگو و تعامل اجتماعی. همه‌ی داستان به فرد بر نمی‌گردد، به نظرم عرف، سنت، قانون، و نهادهای مختلف اجتماعی همه سعی می‌کنند این ظرفیت فرد را در پاسخ‌گویی به موقعیت‌های تحریک‌آمیز بالا ببرند یا بخشی از آن را به عهده بگیرند.

       حالا سوال این است که آیا آقای امیری رفتاری از سر عصبانیت و خارج از کنترل نشان دادند؟ شاید. اگر این طور باشد با ایشان همدلی می‌توانم بکنم. در این صورت ایشان می‌تواند باب عذرخواهی را بگشاید که مثلا «من عصبانی شده بودم و حرف‌هایی زدم که نبایست می‌زدم». به نظرم وقتی کسی به هر دلیل کاری خارج از کنترل عادی خودش انجام می‌دهد (مثلا به خاطر عصبانیت) بعدا می‌تواند آن رفتار خودش را مورد بازبینی قرار دهد. این کوتاه آمدن نیست. این اعتقاد به کنترل و اراده است.

       اما این را هم احتمال بدهید که آقای امیری نه از سر عصبانیت که از سر کنترل و اراده آن طور در مورد من نوشته باشند. اگر این طور باشد من نمی‌توانم با آن نوع منش و روش گفتگو همدلی کنم. به هیچ عنوان.

       جدل و بحث عادی و طبیعی است و بلکه ضروری است اما دعوا خیر. اولا که بسته به تعریف، یک فیلسوف لزوما فرهیخته نیست. فیلسوف می‌تواند نژادپرست یا جنایت‌کار هم باشد. فلیسوف فقط توانایی ذهنی بالایی دارد. همین. فرهیختگی (در تعریف من) حتما باید شامل نوعی همگرایی یا دست کم تعادل و امکان حضور به معنای عام‌تری باشد با چیزی فراتر از گروه، قبلیه، حزب،‌ کشور، گونه‌ی جانوری (مثلا انسان)، امروز. در نتیجه اگر چه بروز دعوا طبیعی است، اما بازگشت به آن و بررسی صادقانه و منصفانه‌ی آن حتما کاری فرهیخته‌وار است.

       مثال علی عبدی خوب بود از این نظر که آستانه‌ی تحریک بالایی دارند. دوست دارم بدانم اگر ایشان به هر دلیل از کوره در رفت و کار ناشایستی کرد (اگر این اتفاق اصولا بتواند رخ دهد) آیا ایشان به رفتار گذشته‌ی خود نگاه می‌کند و آن را مورد بازبینی قرار می‌دهد؟ اگر این طور باشد از این عالی که امروز هست عالی‌تر خواهد شد.

       من به گفتگوی تمدن‌ها خوش‌بین نیستم. تمدن‌ها در چارچوب مناسبت‌های کور جغرافیایی، اجتماعی، تاریخی و غیره با هم تعامل می‌کنند. اما راستش به گفتگوی بین «آدم‌ها» معتقدم. چون فکر می‌کنم آدم‌ها به خاطر داشتن دو عامل نیت و اراده «پتانسیل» ایجاد یک رابطه‌ی معنادار از طریق گفتگو را دارند.

       لایکلایک

       پاسخ

11. کامنت در گوگل‌پلاس توسط کاربر: آرمان امیری
    https://plus.google.com/u/0/112818254132362765430/posts/AB2v8cLrEEM

    من توضیح خودم را در یک یادداشت جداگانه منتشر کردم. در پلاس از این آدرس می‌توانید بخوانید:
    https://plus.google.com/u/0/118186924697483864860/posts/TWvUeF8goLB

    لایکلایک

    پاسخ

من همه‌ی کامنت‌های وارده را می‌خوانم. اما ‌لطفا توجه داشته باشید که بنا به برخی ملاحظات شخصی از انتشار و پاسخ دادن به کامنت‌‌هایی که (۱) ادبیات تند، گستاخانه یا بی‌ادبانه داشته باشند، یا (۲) در ارتباط مستقیم با موضوع پستی که ذیل آن نوشته شده‌اند نباشند و یا (۳) به وضوح با نشانی ای‌میل جعلی نوشته شده باشند معذور هستم. در صورتی که مطلبی دارید که دوست دارید با من در میان بگذارید، از صفحه‌ی تماس استفاده کنید. با تشکر از توجه شما به بامدادی. لغو پاسخ

دیدگاه خود را اینجا بنویسید...

در پایین مشخصات خود را پر کنید یا برای ورود روی یکی از نمادها کلیک کنید:

ایمیل و خبرنامه (لازم) (نشانی هرگز عمومی نمی‌شود)

نام (لازم)

وبسایت

شما در حال بیان دیدگاه با حساب کاربری WordPress.com خود هستید. ( خروج /  تغییر حساب )

شما در حال بیان دیدگاه با حساب کاربری Facebook خود هستید. ( خروج /  تغییر حساب )

لغو

درحال اتصال به %s

دیدگاه‌های جدید را از طریق ایمیل به اطلاع من برسانید.

نوشته‌های جدید را از طریق ایمیل به اطلاع من برسانید.

Δ