بشر – بامدادی

هیچ چیز مقدس نیست.

هیچ‌چیز. هیچ‌چیز.

حتی موسیقی.

اما اگر بنا باشد از مجموعه‌ی دستاوردهای بشری، یکی، دست‌کم یکی را انتخاب کنیم آیا چیزی جز موسیقی می‌تواند باشد؟ جهانی‌ترین هنر. هنری که گیاه و حیوان آن‌را حس می‌کنند و جنایت‌کاران جنگی و شاعران نیز از آن لذت می‌برند. انتزاعی‌ترین هنر، بافته شده در تار و پود ژنتیکی ما آدم‌ها که از ورای همه‌ی زبان‌ها و همه‌ی نژادها و همه‌ی جنسیت‌ها و همه‌ی مذهب‌ها و همه‌ی گرایش‌ها و همه‌ی سابقه‌ها و همه‌ی گناه‌ها و همه‌ی جنایت‌ها و همه‌ی عطوفت‌ها و همه‌ی تاریخ بشر برای ما می‌نوازد.

هنری که ما را می‌بخشد و نوید رستگاری می‌دهد.

وقتی این خبر را خواندم دلم شکست…

+ ویدئو


بامدادی	نجواها	یک‌عکاس	[silent-clicks]
استفاده از مطالب و عکس‌های منتشر شده در وبلاگ‌ها و فوتوبلاگ‌های من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است.

بعد از چند وقت داشتم هافینگتون‌پست را تورق دیجیتالی می‌کردم که چشمم به این لینک خورد. وقتی خواندمش، تا چند دقیقه‌ مسخ بودم. بحران محیط‌زیست جدی است، خیلی جدی…

برای اولین بار در تاریخ، قطب شمال به خاطر آب شدن یخ‌های قطبی تبدیل به یک جزیره‌ شده است. یک دانشمند هشدار داد آب شدن یخ‌های قطبی وارد «یک چرخه‌ی مرگبار» شده است.

نتیجه‌ی همان روندی است که سال‌های سال است دانشمندان و خردمندان جهان درباره‌اش می‌نویسند و می‌گویند و هشدار می‌دهند، اما مگر طمع کور سرمایه‌داری اجازه‌ی راه حل عاجل و درازمدت را داده است؟

داستان، داستان گرمایش زمین و نابودی محیط‌زیست است. داستان، داستان حماقت است. حماقتی که هر روز با چهره‌‌ی زشتش به شعور و هوش «انسان و همه‌ی دست‌آوردهایش» دهن‌‌کجی می‌کند: جنگ، فقر، گرسنگی، تبعیض، برده‌داری مدرن و شاید مهم‌تر از همه‌ی آن‌ها‌: «محیط زیست».

سودپرستی «انسان‌های حاکم بر انسان» با ظاهری از جنس «توسعه‌ی اقتصادی و صنعتی» به مرزی از جنون رسیده که دارد دامن حیات کل بشریت را می‌گیرد. سودپرستی‌ای که به مرزهای جنون نزدیک شده است و شاید هم مرزهای دیوانگی را رد کرده باشد.