آیا آمریکا در ایران نیروی نظامی ویژه پیاده کرده است؟

به گزارش واشنگتن پست و نیشن، دولت اوباما  به صورت روزافزونی «نیروهای عملیات ویژه» را در نقاط مختلف جهان (از جمله ایران) مستقر می‌کند. عملیات این نیروها پنهانی (covert) است.

تاکید‌ها و انتخاب قسمت‌های زیر از من است.

Special Operations forces have grown both in number and budget, and are deployed in 75 countries, compared with about 60 at the beginning of last year. [2]

One advantage of using «secret» forces for such missions is that they rarely discuss their operations in public. For a Democratic president such as Obama, who is criticized from either side of the political spectrum for too much or too little aggression, the unacknowledged CIA drone attacks in Pakistan, along with unilateral U.S. raids in Somalia and joint operations in Yemen, provide politically useful tools. Obama, one senior military official said, has allowed «things that the previous administration did not.«[2]

Special Operations commanders have also become a far more regular presence at the White House than they were under George W. Bush’s administration, when most briefings on potential future operations were run through the Pentagon chain of command and were conducted by the defence secretary or the chairman of the Joint Chiefs of Staff. We have a lot more access,» a second military official said. «They are talking publicly much less but they are acting more. They are willing to get aggressive much more quickly.» [2]

Obama has made such forces a far more integrated part of his global security strategy. He has asked for a 5.7 percent increase in the Special Operations budget for fiscal 2011, for a total of $6.3 billion, plus an additional $3.5 billion in 2010 contingency funding.[2]

Bush-era clashes between the Defense and State departments over Special Operations deployments have all but ceased. Former defense secretary Donald H. Rumsfeld saw them as an independent force, approving in some countries Special Operations intelligence-gathering missions that were so secret that the U.S. ambassador was not told they were underway. But the close relationship between Defense Secretary Robert M. Gates and Secretary of State Hillary Rodham Clinton is said to have smoothed out the process. [2]

The Nation has learned from well-placed special operations sources that among the countries where elite special forces teams working for the Joint Special Operations Command have been deployed under the Obama administration are: Iran, Georgia, Ukraine, Bolivia, Paraguay, Ecuador, Peru, Yemen, Pakistan (including in Balochistan) and the Philippines. [1]

.
.
نیروهای عملیات ویژه چه از نظر بودجه و چه از نظر تعداد افزایش یافته‌اند و در ۷۵ کشور (در مقایسه با ۶۰ کشور در سال گذشته) مستقر هستند. [2]
.
یکی از مزایای استفاده از نیروهای «سری» برای این نوع ماموریت‌ها [مبارزه با القاعده و غیره] این است که به ندرت به صورت عمومی درباره‌ی عملیات آن‌ها بحث می‌شود. برای رئیس‌جمهور دموکراتی مانند اوباما، که توسط دو سر مختلف طیف سیاسی موجود به خاطر استفاده بیش از حد زیاد یا بیش از حد کم از سیاست‌های تهاجمی مورد انتقاد قرار گرفته، حمله‌های تایید نشده‌ی هواپیماهای بدون سرنشین سازمان سیا در پاکستان، تهاجم یک‌جانبه‌ی آمریکا به سومالی و عملیات مشترک در یمن ابزار بسیار مفیدی است. یک مقام ارشد نظامی گفت اوباما اجازه‌ی چیزهایی را داده است که در دولت قبلی مجاز نبود. [2]
.
همچنین حضور فرماندهان عملیات ویژه در کاخ سفید به مراتب منظم‌تر و بیشتر از زمان جورج بوش شده است. در آن دوران بیشتر طرح‌ریزی‌های برنامه‌های احتمالی آتی از طریق سیستم فرماندهی پنتاگون و توسط وزیر دفاع و رئیس ستاد مشترک ارتش انجام می‌گرفت. به نقل از یک مقام نظامی «دسترسی ما [به کاخ سفید] به مراتب بیشتر شده است. آن‌ها در محافل عمومی بسیار کمتر صحبت می‌کنند اما در عمل بسیار بیشتر انجام می‌دهند. آن‌ها مصمم هستند با سرعت بسیار بیشتری تهاجمی شوند.» [2].
.
اوباما این نیروهای ویژه را به مراتب بیشتر از قبل در استراتژی امنیت جهانی خود ادغام کرده است. او برای عملیات ویژه در خواست ۵.۷ درصد افزایش بودجه برای سال ۲۰۱۱ کرده است که کل بودجه را به ۶.۳ (شش و سه دهم) میلیارد دلار به علاوه‌ی مبلغ ۳.۵ (سه و نیم) میلیارد دلار بودجه‌ی موارد اضطراری در سال ۲۰۱۰ خواهد رساند. [2]
.
اختلاف‌هایی که بر سر مستقر کردن نیروهای عملیات ویژه در زمان بوش بین وزارت دفاع و وزارت امور خارجه وجود داشت امروز به پایان رسیده است. دونالد رامسفلد (وزیر دفاع قبلی) این نیروها را به صورت نیروهایی مستقل در نظر می‌گرفت و اجازه‌ فعالیت این نیروها را در زمینه‌ی گردآوری اطلاعات و جاسوسی در بعضی از کشورها می‌داد، آن‌هم چنان محرمانه که حتی سفیر آمریکا در این کشورها در جریان عملیات قرار نداشت. اما رابطه‌ی نزدیک وزیر دفاع رابرت گیتس و وزیر امور خارجه هیلاری کلینتون فرایند فوق را تسهیل کرده است. [2]
.
به نقل از منابع موثق نشریه‌ی نیشن (Nation)ُ در میان کشورهایی که تیم‌های نیروهای ویژه‌ی برگزیده‌ (Elite Special Forces) زیر نظر ستاد عملیات ویژه مشترک فعالیت می‌کنند کشورهای ایران، اوکراین، بولیوی، پاراگوئه، اکوادور، پرو، یمن، پاکستان (شامل بلوچستان) و فیلیپین در زمان اوباما اضافه شده‌اند. [1]
.
.

.


بامدادی نجواها یک‌عکاس [silent-clicks]
با توجه به فیلتر بودن بامدادی در ایران، لطفا مطالب آن‌را از طریق اشتراک در خوراک آن یا مراجعه به وبلاگ «آینه‌ی بامدادی» پی‌گیری کنید. استفاده از مطالب و عکس‌های منتشر شده در وبلاگ‌ها و فوتوبلاگ‌های من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است.

نمودار قدرت سیاسی در ایران چه شکلی است؟

همه می‌دانیم که شرایط واقعی جامعه و شیوه‌ی توزیع قدرت سیاسی لزوما مشابه چیزی که روی کاغذ نوشته شده نیست. روابط بین اشخاص و نهادها هم لزوما مطابق حدود اختیارات یا مسئولیت‌هایی که قانون برای آن‌ها تعیین کرده نیست. در عمل می‌بینیم که مناسبت‌های دیگر و ساز و کارهای اقتصادی-اجتماعی-سیاسی آن‌چنان تاثیری روی این روابط می‌گذارند که بعضا کاملا شکل اولیه خود را از دست می‌دهند و چه بسا هیچ شباهتی به آن‌چه روی کاغذ نوشته شده نداشته باشند.

به عنوان یک مثال، بیایید ساختار نهادهای مهم رسمی در سیستم جمهوری اسلامی ایران را در نظر بگیریم. نهادهای رسمی منظورم آن‌هایی است که رسما در قانون از آن‌ها نام برده شده و برای‌شان جای‌گاه و شرح وظایف و اختیارات تعیین شده؛ مثل رهبری، مجلس و غیره. اگر همه چیز را دقیقا کتابی و مطابق با قانون رسمی نگاه کنیم این روابط احتمالا چیزی شبیه به نمودار زیر می‌شوند (برای وضوح بیشتر روی آن‌ کلیک کنید):

توزیع قدرت رسمی در سیستم سیاسی جمهوری اسلامی ایران – بدون در نظر گرفتن قدرت و حوزه‌ی نفوذ عملی نهادها

اما در واقعیت عملی می‌بینیم که روابط میان این نهادها این‌طور نیست. خیلی از این اختیارات در عمل کم‌رنگ‌تر یا پررنگ‌تر از چیزی هستند که نوشته شده. ابعاد و قدرت نسبی نهادها هم مشابه نیست. پس نمودار واقع‌گرایانه‌تر باید این اختلاف‌ها را به نوعی منعکس کند. فرض کنید این‌کار را با تغییر اندازه‌ی دایره‌های نمایش‌گر نهادهای مختلف و یا تغییر پهنای خطوطی که نشان‌دهنده‌ی نقش‌های مختلف نظارتی-انتصابی-انتخابی هستند انجام دهیم. در این صورت احتمالا به مدلی واقع‌گرایانه‌تر می‌رسیم.

اما اشکال کار این است که به دست آوردن ابعاد واقعی (قدرت و نفوذ واقعی) این نهادها نیازمند داشتن اطلاعاتی است که به دست آوردن آن‌ها همیشه ساده نیست. اما فقط برای مثال فرض کنیم بعد از نرمال‌سازی نمودار ما به همچین شکلی تبدیل شود:

توزیع قدرت رسمی در سیستم سیاسی جمهوری اسلامی ایران – با در نظر گرفتن قدرت و حوزه‌ی نفوذ عملی نهادها (اندازه‌ها فرضی و نمایشی است)

همان‌طور که گفتم مدل بالا فقط یک مثال فرضی است ولی در عین حال می‌تواند روشن‌گر باشد.

این پست را نوشتم در پاسخ بعضی از دوستانم که همیشه از من می‌پرسند «مگر فلان نهاد چنین و چنان اختیاراتی ندارد، پس چرا از آن‌ها استفاده نمی‌کند؟» یا برعکس سوالاتی مانند «فلان نهاد که مطابق قانون چنین اختیاراتی ندارد، پس چطور انجام می‌دهد؟»

در پاسخ به این نوع سوال‌ها باید نمودار ذهنی مطابق کتاب را رها کنید و واقعیت‌ها و مقیاس‌ توزیع قدرت واقعی در ساختار یک سیستم سیاسی را در نظر بگیرید. در آن صورت متوجه می‌شوید که نهادها همیشه نمی‌توانند از اختیارات قانونی خودشان استفاده کنند و یا برعکس، ممکن است عملا نفوذ و اختیاراتی به مراتب بیشتر از چیزی که در قانون برای‌شان در نظر گرفته شده داشته باشند. مسلما مدل واقعی بسیار پیچیده‌تر از این است. در دیاگرام واقعی، صرف‌نظر از نهادهای رسمی، نهادهای غیررسمی یا در سایه نیز حضور دارند و روابط واقعی لزوما در سه حالت انتصاب/نظارت/انتخاب نمی‌گنجند و ترکیب‌های پیچیده‌تری دارند.

.


بامدادی نجواها یک‌عکاس [silent-clicks]
استفاده از مطالب و عکس‌های منتشر شده در وبلاگ‌ها و فوتوبلاگ‌های من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است.

چهار کلمه از زبان دیگران: نوآم چامسکی، اوباما، دموکرات، بوش

امی‌گودمن، برنامه‌ساز شبکه‌ی‌ «دموکراسی همین‌حالا»: ارزیابی شما تا این لحظه از ریاست‌جمهوری باراک اوباما چگونه است؟

نوآم چامسکی: صادقانه بگویم، هیچ‌وقت انتظاری نداشته‌ام. سال گذشته درباره‌اش نوشتم و فکر می‌کنم امروز نظر آن موقع‌ام تایید شده باشد: اوباما یک دموکرات میانه‌رو (a centrist Democrat) است [یعنی بین لیبرال و محافظه‌کار]. او در حال بازگشت به قبل است،  — کابینه‌ی بوش به نوعی خارج از طیف سیاسی [حاکم بر آمریکا] بود، به خصوص در دوره‌ی اول؛ بنابراین اوباما با ارائه‌ی نمای عمومی ویژه‌ای از خود در حال بازگرداندن اوضاع به میانه‌ی طیف سیاسی حاکم است. این موضوع از دید صنایع تبلیغات پنهان نماند و به همین دلیل هم به اوباما بهترین کمپین بازاریابی را هدیه دادند.‌ — اما تا آن‌جا که به سیاست‌گذاری مربوط می‌شود (در صورتی که از طرف بخش‌های فعال اجتماعی مورد فشار زیادی قرار نگیرد) از چهره‌ای که عملا در کابینه‌اش یا موضع‌گیری‌هایش از خود ترسیم کرده فراتر نخواهد رفت: یک دموکرات میانه‌رو، که در مجموع سیاست‌های بوش را دنبال می‌کند، اما شاید ملایم‌تر.


لینک‌های روز (24-08-2008)


مشترک خوراک بامدادی شوید
کامل
فقط مطالب
فقط لینکدونی