چند دقیقه پیش، این کاریکاتور عالی نظرم را به خود جلب کرد.
تم اصلی این طرح، مفهوم «جای پای بومشناسیک» (Ecological Footprint) است که طراح کل فضای تصویر را به آن اختصاص داده است. او این کار را با تبدیل استعارهٔ کلامی (جای پا) به استعارهٔ بصری (تصویری از جای پا) از طریق ترجمهٔ مستقیم واژه-به-نمایه انجام میدهد. ردپای بوم شناسیک خود یک استعاره است: «کفشهای ما برای زیست کره چقدر بزرگ هستند؟ (چه کسری از سطح زمین لازم است تا نیازهای بشر را به شیوهٔ امروزی تامین کند و عوارض ناشی از آن را هم جذب کند؟)»
طراح با کشیدن جای پا و پر کردن آن توسط مصداقهای مختلفی از تمدن بشر (مانند تولید انرژی، تولید غذا، نیروهای نظامی، جمعیت و شهرها) روش ساده و موثری را برای انتقال پیام خود انتخاب کرده است و برای اینکه مطمئن شود مخاطب عام نیز نکته را دریافت خواهد کرد، دو واژهٔ Ecological و Footprint را هم در میان جای پاها نوشته است.
اما نکتهٔ ظریفتری که در این طرح قابل توجه است تبدیل «جای پا» به نوعی «پنجره» است. در این طرح، انگار ما از طریق «جای پای» خود به دنیای اطراف نگاه میکنیم. طرح از نظر فلسفی میگوید که فقط به کمک دانش و ابزارهای خود که محصول تمدن ما هستند میتوانیم زیست کرهٔ زمین را مطالعه کنیم و این دانش و ابزارها توسط تمدنی به وجود آمدهاند که خود در حال تغییر دادن زیستکره است (از خود رد پا به جای میگذارد). به عبارت دیگر «ما به صورت روزافزونی زیست کرهمان را از طریق مطالعهٔ جای پایمان روی آن میشناسیم». به این معنا، ما در این طرح با یک پارادوکس مواجه هستیم. اگر «جای پای» ما پنجرهٔ ما برای شناخت زیست کره است، پس برای مطالعهٔ بهتر آن نیازمند ردپای بزرگتری هستیم… اما ردپای بزرگتر به معنای تغییر (یا تخریب) سریعتر زیستکرهای است که با تمام وجود به آن نیازمندیم.
.
با توجه به فیلتر بودن بامدادی در ایران، لطفا مطالب آنرا از طریق اشتراک در خوراک آن پیگیری کنید. استفاده از مطالب و عکسهای منتشر شده در وبلاگها و فوتوبلاگهای من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است.
بامدادی 