خبر داغ یا جدیدی نیست، اما این ویدئوی کوتاه بدجوری من را تحت تاثیر قرار داده و به فکر فرو برده. دیدن آن چشمهای سرد و بیروح و آن حالت مصنوعی روبات که روی صحنه ایستاده است و بعد هم اگر چه ناشیانه، صدایی انسانی و آشنا از ویلون در میآورد تکان دهنده است. همین چشمهای سرد و بیحالت از خیلی از «ما» نوع انسان که نشان دادهایم میتوانیم از هر ماشینی بیروحتر و از هر حیوانی وحشیتر باشیم، بااحساس تر به نظر نمیرسند؟
داستان بینظیر «انسان دو قرنی» را احتمالا خواندهاید. آسیموف اگر زنده بود چه میگفت؟
بامدادی | نجواها | یکعکاس | [silent-clicks] |
استفاده از مطالب و عکسهای منتشر شده در وبلاگها و فوتوبلاگهای من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است. |
سلام
جالب بود
ممنون
لایکلایک
خواهش میکنم. ارادت.
لایکلایک
بینظیر بود مرسی
لایکلایک