سال گذشته امروز چه نوشتید؟ – راهنمای قدم به قدم

اگر عمر وبلاگ شما از یک‌سال بیشتر باشد احتمالا به خودتان گفته‌اید ای کاش روش ساده و عملی‌ای پیدا می‌شد که بشود نوشته‌های شما در سال‌ یا سال‌های گذشته را در همین تاریخ امروز نمایش دهد. یک جور تقویم تاریخ منتها فقط برای وقایع داخل وبلاگ خودتان: امروز در تاریخ وبلاگ من چه اتفاقی افتاد؟ که به راحتی هم قابل عرضه و انتقال باشد.

این کار البته برای کسانی که از سرویس‌های شخصی یا سرویس‌هایی که امکان اجرای جاوااسکریپت به آن‌ها می‌دهد شدنی است. اما به نظر من تمیزترین و بهترین روش استفاده از یاهوپایپ برای ساختن یک خوراک (feed) مخصوص است که به کمک آن بتوانید تاریخ‌چه وبلاگتان را محدود کنید به تاریخ امروز منتها در سال‌های گذشته. یعنی یک خوراک بسازید که اگر امروز 19 دسامبر 2009 است، تمام پست‌های شما را در 19 دسامبرهای سال‌های قبل 2008، 2007 و غیره بدهد.

این‌کار را من امروز به صورت ساده انجام دادم. تصدیق می‌کنم که می‌شود خیلی کامل‌ترش کرد. مثلا نشانی سایت را از کاربر به صورت پارامتر دریافت کند و سال‌ها را هم خودکار تشخیص دهد. من این‌کار را در متن خود پایپ انجام داده‌ام اما شما می‌توانید پایپ من را تکثیر (کلون) کنید و خودتان اسم سایت خودتان را در آن بزنید.

کار بسیار ساده است. اکانت یاهو که رایگان است و همه تقریبا دارند. به ترتیب زیر عمل کنید:

  1. به حساب یاهو خود داخل شوید.
  2. این پایپ را کلون کنید و به آن عنوان دلخواه بدهید. کلون کردن به سادگی کلیک کردن روی دکمه‌ی کلون انجام می‌شود. و بعد باید گزینه‌ی ویرایش پایپ (Edit Source) را انتخاب کنید.
  3. حالا شما داخل پایپ هستید. پایپ به این صورت کار می‌کند: تاریخ امروز را توسط ماژول «تاریخ‌ساز» (Date Builder) در نظر می‌گیرد و خروجی آن را به «نشانی‌ساز» (Url Builder) می‌دهد. از این ماژول‌های نشانی‌ساز به تعداد سال‌های تاریخ وبلاگتان احتیاج دارید. هر کدام از این ماژول‌ها سال معینی را منتها در همان روز و ماه مشابه تاریخ امروز در نظر می‌گیرد و یک نشانی خوراک تولید می‌کند که بسته به وبلاگتان ممکن است فرق کند اما معمولا ساختار معینی دارد. در مورد من دو تا کافی بوده که برای تاریخ‌چه‌ی بامدادی در 2007 و 2008 به کار می‌رود. خروجی خوراک سال‌های مختلف به ماژول «خوراک‌ها را بگیر» (Fetch Feed) تحویل داده می‌شود که آن‌هم خوراک‌ها را می‌خواند و روی خروجی قرار می‌دهد. پس شما اگر وبلاگتان از دو سال بیشتر قدمت دارد ماژول‌های تاریخ‌ساز بیشتری اضافه کنید و بعد هم باید نشانی‌سازها را متناسب با فرم خوراک‌ساز سرویس وبلاگتان طراحی کنید. برای کاربران وردپرس دات کام کار خیلی خیلی ساده است و فقط باید نشانی سایت‌شان را آن بالا عوض کنند.
  4. وقتی خوراک ساخته شد کار شما تمام است. اما بهتر است برای تمیزی بیشتر کار یک خوراک جدید در فیدبرنر درست کنید و بعد آن نشانی خوراک جدید (مثل این) را در وبلاگتان در قسمت سایدبار نمایش دهید.

برای نمونه حاصل کار سایدبار بامدادی را نگاه کنید. در تاریخ بامدادی در 19 دسامبر (امروز) دو نوشته وجود دارد که به صورت خودکار شناسایی و آورده شده‌اند:

این روش چنان ساده و رها از قید و بندهای مختلف نرم‌افزاری یا زبانی است (فقط RSS تولید می‌کند) که حتی آن‌را به دوستانی که از میزبان‌های شخصی استفاده می‌کنند توصیه می‌کنم.

امیدوارم بتوانید از این راه تاریخ‌چه‌ی وبلاگتان را راحت‌تر بازتولید کنید.


بامدادی نجواها یک‌عکاس [silent-clicks]
استفاده از مطالب و عکس‌های منتشر شده در وبلاگ‌ها و فوتوبلاگ‌های من به شرط «نقل قول دقیق»، «ذکر ماخذ» و «ارجاع لینک به اصل پست» بلا مانع است.

بیست و چهار ساعت چقدر طول می‌کشد

توجه: این یک تحقیق کاملا علمی است که به مدت ده‌سال توسط «من» روی جامعه‌ی آماری متشکل از «خودم» انجام شده و ارزش دیگری ندارد. نتیجه‌ی این تحقیق در دو قسمت منتشر می‌شود.

بیست و چهار ساعت چقدر طول می‌کشد؟

همه می‌دانند که شبانه‌روز 24 ساعت دارد. اما آیا شبانه‌روز 24 ساعت طول می‌کشد؟

شبانه روز 24 ساعت دارد اما لزوما 24 ساعت طول نمی‌کشد. شبانه‌روز گاهی یک ثانیه است، گاهی همان یک شبانه‌روز است، گاهی هم به اندازه‌ی یک سال «طول» می‌کشد.

بعضی شبانه‌روزها فشرده می‌شوند و به تندی یک «ثانیه‌ی عزیز» یا فشردگی یک «قطره‌ی گرم و شور» از ما و بر ما و با ما عبور می‌کنند.

بعضی شبانه‌روزها کش می‌آیند و طولانی می‌شوند. درنگ می‌کنند، گیر می‌کنند،‌ خسته می‌کنند، فرسوده می‌کنند و بعد هم مثل سنگ‌واره‌هایی طاقت‌فرسا در تن و جان آدم رسوب می‌کنند. بعضی شبانه‌روزها ثانیه‌هایشان دقیقه و دقیقه‌هایشان ساعت و ساعت‌هایشان هفته‌ها و سال‌ها طول می‌کشد.

گاهی اوقات، شبانه‌روز مثل یک حلقه‌ی عظیم در خود می‌پیچد و روی خودش جمع می‌شود. صبح روز بعد می‌شود صبح دیروز. ناگهان زمان ادراکی‌ بی‌نهایت بزرگ و بی‌نهایت تکینه می‌شود.

گاهی اوقات، احساس می‌کنم شبانه‌روز، چهل یا پنجاه یا چیزی در همین حدود ساعت است.  عجیب این‌که تک‌تکِ ساعت‌ها تند می‌گذرند و از بس سرم شلوغ است حتی متوجه گذر زمان نمی‌شوم، اما چگالی کار و حادثه‌ چنان بالاست که وقتی روز تمام می‌شود یا دیروزم را مرور می‌کنم، حس می‌کنم هفته‌ها بر من گذشته است.

فکر می‌کنم «طول زمان ادراک شده توسط آدم‌ها» یا دست‌کم «خاطره‌ی آن ادراک» با چگالی رویداد‌ها و حوادثی که برایشان رخ می‌دهد رابطه‌ی مستقیم دارد.

و باور نمی‌کنم این موضوع فقط و فقط یک احساس درونی باشد. اگر ذهن من حس می‌کند یک روزش، چند روز طول کشیده؛ حتما به همین اندازه (یا بیشتر) فشار بر جسم‌ام هم آمده است. بعضی روزها به اندازه‌ی ده‌ها روز جسم را خسته می‌کنند.

در قسمت دوم این تحقیق درباره‌ی اثرات ساعت‌های کاری طولانی بر وبلاگ‌نویسی خواهم نوشت.


مشترک خوراک بامدادی شوید
کامل
فقط مطالب
فقط لینکدونی